Beirut
Het optreden vandaag vond plaats in de wijk Bourj Hammoud in noord-Beirut. In een gebouw dat ooit een Armeense school was, maar inmiddels wordt gebruikt door meerdere organisaties die om en om gebruik maken van de diverse ruimtes. De kinderen kunnen daar op zaterdag terecht om te spelen. Op een veilige plek, onder toezicht en uiteraard krijgen ze hier brood en drinken. De meeste kinderen hebben thuis niet ontbeten.
De voorstelling liep lekker. Het schattigheidsgehalte was weer enorm. Van die superlieve meisjes in roze jurkjes op rij 1. Sommigen eerst nog wat bang van die grote meneer in dat zwarte pak, maar als ze eenmaal hebben gezien dat het best grappig is, komen ze helemaal los. Op de achterste rij zaten de stoere jongens. Heel stoer, maar wel braaf meewapperend met hun handen om het balletje weg te toveren.. En daarna druk in overleg hoe ik het in vredesnaam flikte.
Als bedankje voor het feit dat ik ze ‘joy’ had gebracht, kreeg ik een plankje waar met sierlijke letters ‘joy’ in was gegraveerd door een van de ‘meesters’.
Na afloop hebben we nog vrij lang met de ‘directrice’ gesproken. Zij vertelde hoe de organisatie in elkaar stak. Financieel gezien bijvoorbeeld, komt er geen cent van de overheid. Alles wordt gefinancierd door giften van kerken of particulieren die geld of goederen over hebben. Meestal is er net genoeg om de belangrijkste zaken te kunnen betalen, maar zelden voor een extraatje, zoals een dagje naar een speeltuin.
Ze vertelde ook over de problemen van de gezinnen en hoe ze probeerden daar ook hulp bij te bieden. Problemen rond medicijngebruik, het vinden van werk (ze mogen alleen werken als ze een ‘permit’ hebben en ook dan kan het ze soms moeilijk worden gemaakt, doordat de overheid bepaalt dat vluchtelingen alleen op bepaalde uren mogen werken), waarbij ze zo weinig verdienen dat het onmogelijk is om naast de huur en het eten ook nog een opleiding voor de kinderen te betalen. Daarnaast spelen er ook veel mentale problemen. Niet iedereen heeft het verleden verwerkt. Zonder uitzondering hebben ze verschrikkelijke dingen gezien en meegemaakt. Vandaar dat er bijvoorbeeld ook een uurtje per week aerobics is voor moeders. Zodat ze even een uurtje niet aan ellende hoeven denken. Maar zelfs dan gaat het na afloop, bij de koffie, over de oom van de een, of de broer van een ander die afgelopen week is omgekomen.
Veel mannen slikken ook medicijnen tegen agressie. Door wat ze hebben meegemaakt, worden ze al kwaad wakker. Om dat wat onder controle te houden nemen ze een kalmerende pil.
Als de directrice vertelt hoe ze zelf als kind moest schuilen als de bommen op hun huizen vielen, komt dat toch net wat anders binnen dan wanneer je dit op het journaal hoort…